Zurück nach Hause

Uitzicht over de Kyll vanaf het balkon

Gisteren van Manderscheid naar Kyllburg. Was een enorme lange etappe en ik (ik schaam me om het op te schrijven) was de verkeerde kant op begonnen. Daar kwam ik na 5 km achter. Een onmogelijke opgave om deze hele etappe te lopen. Maar hij was prachtig met een passage van het dal van de Alf (meen ik dat de naam was), maar ik moest het opgeven bij een dorpje onderweg; toen had ik er overigens wel 35 achter de kiezen en moest er nog minstens 7. Het hotelletje zat vol, maar men belde een hotel in Kyllburg en een taxi. Vervolgens kwam ik in het mij bekende hotel Müller met kamer met uitzicht op de Kyll. In het kroegje eronder het laatste half uur van de wedstrijd Duitsland-Portugal meegemaakt.
Vanmorgen in Kyllburg had ik m'n plannen gemaakt voor de rest van m'n wandeltocht: met de trein naar Euskirchen, daar een Euregio kaart kopen en door naar Zülpich, vervolgens de wandeling maken naar Hausen en tot slot via Düren terug naar huis. Maar de plannen veranderden snel.
De tocht van Kyllburg naar het noorden liep langs de Kyll; een beek met kristalhelder water; overal drijvende waterranonkels met witte bloemetjes. Maar het duurde bijna 2 uur eer ik in Euskirchen was. Daar stond de bus naar Düren keurig klaar; uitgestapt in Zülpich, op weg naar de Weiertor waar de route moest beginnen. Met enkele aanwijzingen kwam ik in de goede richting; de laatste meneer die ik vroeg gaf me een heel historisch verhaal over Zülpich maar wist me ook te vertellen dat het stadsbestuur in haar wijsheid de Weiertor had afgesloten met een stadspark. En je houdt het niet voor mogelijk maar het begin van de wandeling was dus verdwenen.

Een "selfie" van Dick en mij.

Ook de GPS kon me niet helpen want ik had stom genoeg de electronische kaart van de Eifel te nauw ingeschat. Nou werd m'n animo met het verdwijnen van de zon en het dichterbij komen van het einddoel ook wel minder hoor. Dus hup de volgende bus naar Düren en door naar Aken. Bus 50 stond net klaar en een half uurtje later stond ik bij een verraste vriend Dick voor de deur. Lekker koppie thee en koffie gedronken en gezellig bijgekletst. Dick is nogal een apparatenfreak en kon het niet laten om z'n i-pod te demonstreren; ik vroeg hem om een selfie van ons beiden te maken voor op de Blog.
En toen de laatste etappe naar huis. Voor het eerst lukte het me om "internet in de trein" te bereiken; ik ben niet zo handig met al die moderne rotzooi har har. Maar dat bekortte de reis aanzienlijk, althans subjectief. Het genoegen van het gebruik van m'n groompie tijdens dit uitstapje woog trouwens sowieso ruimschoots op tegen het gewicht dat ik daardoor extra mee te torsen had. De verrekijker had ik wel thuis gelaten; dat red ik niet meer, hoewel?